โล่งใจ

เมื่อวานซืน คือคืนวันที่ ๑๗ มีนาคม หลังจากที่สาวน้อยจอมดื้อกลับจากที่ทำงานพิเศษ คุณพ่อก็เรียกคุยด้วย เพราะเราบอกกับพ่อเค้าว่าคุณครูโทรมา
พ่อเค้าก็ถามความรู้สึกเรื่องโรงเรียน เค้าก็บอกว่า "อยากออก ไม่ขอเรียนต่อแล้ว" พ่อก็ถามว่า "หลังจากออกแล้วคิดยังไงทำอะไรต่อ" เค้าก็บอกว่า "ทำงานพิเศษ พร้อมกับเรียนที่บ้าน" พ่อเค้าก็ "ที่เรียนที่บ้านนั้น ทำไมถึงเรียน" เค้าบอกว่า "เพราะต้องให้จบมัธยมปลาย" พ่อก็เลยเริ่มเลย "มีปัญหาอะไร ที่โรงเรียน ในเมื่อเธออยากได้ใบประกาศ" "ถ้าเรียนที่บ้าน ไหนเธอจะทำงานด้วย รับรองต่อไปเธอก็จะไม่ยอมเรียน เพราะกว่าจะตื่นนอน กว่าจะทำนั่นทำนี่ เที่ยว ทำงานอีก พอดีไม่มีเวลาเรียนเลย" "และการเรียนที่บ้านไม่ใช่ว่าจะจบกันง่าย หยุดกันกลางคันก็เยอะ ถ้าเรียนต่อก็ไม่ใช่ว่า แค่ ๒-๓ ปีจบกันได้ ส่วนใหญ่ก็อย่างน้อย ๕ ปีกัน สู้เธอตั้งใจเรียนต่อที่เดิมนี่ แค่ ๒ ปี ดีกว่าออกมา แล้วไม่รู้ว่ากี่ปีจบ แถมไม่จบอีกด้วยซ้ำไป"

ก็คุยกันยาว จนสุดท้าย พ่อบอกว่า "เรียนต่อไปนะ" เค้าก็พยักหน้ารับปาก เราซึ่งนั่งฟังอยู่ข้าง ๆ ง่วงก็ง่วง แต่พอได้ยินก็โล่งใจอยากมาก ๆ จากที่คุยกับครูเสร็จแล้วมีอาการเจ็บหน้าอก ก็หายไปเลย

แต่วันนี้ไม่ยอมไปโรงเรียนแฮะ เห็นบอกว่าชั่วโมงเรียนหมดแล้ว วันนี้ครูเค้าได้แต่พูดเฉย ๆ ไม่มีเช็คชั่วโมงเรียน เฮ้อ... เราก็ไม่รู้เหมือนกัน ปลุกแล้วปลุกอีก ไม่ยอมลุก นี่วันพรุ่งนี้ก็วันฮารุก็หยุด วันมะรืนนี้ก็เห็นว่า บริษัทอะไรมาพูดอีก ก็ไม่รู้ว่าคุณเธอจะหยุดอีกหรือเปล่า เซ็งไปเลย ...