วันจันทร์ที่ ๓๑ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๕๑

ย้อมผม

อยากจะร้องเสียงดัง ๆ ว่า "กรี๊ด...อกอิฉันจะแตกตาย"
เพราะอะไร ? ก็วัน ๆ มีแต่เรื่องปวดหัวใจ เดี๋ยวคนนั้น เดี๋ยวคนนี้ นี่เจ้าลูกสาวตัวดีก็ย้อมผมอีกแล้ว ทั้ง ๆ ที่อีกไม่กี่วันก็จะเปิดเทอมแล้ว เฮ้อ...แถมย้อมครั้งเดียวไม่สะใจ สีไม่ค่อยเด่น ต้องย้อมอีกครั้ง โดยเสียเงินซื้อน้ำยามาอีกรอบ
เธอก็ขอให้แม่ย้อมมา ๒ วันได้แล้ว แต่เราเรอะก็ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย ไม่ว่าจะทางร่างกายและจิตใจ ทำงานทั้งวัน ปวดร้าวทั้งแขนและบ่า แต่เธอก็ไม่สนใจว่าแม่จะปวดแค่ไหน แถมขอไม่ให้แม่นอนไว ๆ อีก ทั้ง ๆ ที่ก็บอกว่า พรุ่งนี้แม่ต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน...
แต่เราก็ยอมให้เธอไม่สะใจเธอ ด้วยการหนีขึ้นไปนอนก่อน เป็นอย่างนี้สองครั้งแล้ว แหม...ก็คุณเธอเล่นกลับบ้าน ๕ ทุ่มกว่า ใครจะคอยได้ล่ะ ถ้าย้อมผมให้มิเสร็จตีหนึ่งเหรอ คนที่ตายก็คือเรา...

นี่เธอก็เลยให้น้องย้อมให้เมื่อกลางวันของวันนี้ และก็จะให้ย้อมอีกในวันพรุ่งนี้ ความจริงจะให้เราย้อมให้คืนนี้แหละ แต่สี่ทุ่มครึ่งแล้ว เธอยังไม่กลับ จะให้แม่นอนกี่โมงอีกล่ะ ไม่ไหวหรอก เจ้าลูกสาวจอมดื้อ...

ตำราเรียนก็ยังไม่ได้เอามาจากโรงเรียนเลย แถมผลการสอบ(สมุดพก)ด้วย ไม่รู้เป็นไงบ้าง พ่อกับแม่ยังไม่เห็นเลย ว่าผลการสอบเป็นยังไงบ้าง

วัน ๆ มีแต่เรื่องกลุ้มใจ โดยเฉพาะเจ้าลูกสาวคนนี้ มีเรื่องกลุ้มใจมาให้ทุกวี่ทุวัน เมื่อไหร่หนอ...ที่จะมีเรื่องที่ให้ดีใจมาให้พ่อแม่น๊า?...

ไม่มีความคิดเห็น: